TAMRON EXPERIENCE : INTERCHANGEABLE LENS…จุดอ่อนของการถ่ายภาพ?
“จุดอ่อนของกล้องเปลี่ยนเลนส์ได้ก็คือ การเปลี่ยนเลนส์ได้นั่นแหละ”
…ผมร้องบอกตัวเองอยู่ในใจในขณะที่สองมือถือกล้องและเลนส์ที่เตรียมประกบร่างเข้าหากัน
เมื่อคุณใช้งานกล้องประเภทนี้ไปถึงจุดหนึ่งก็จะพบว่ามันเป็นเรื่องจริง ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันคือเรื่องสนุกสนานในการเปลี่ยนเลนส์หลากหลายเข้าออกให้บันเทิงเริงรื่น จนกระทั่งวันหนึ่งมาถึง คุณจะอยากเก็บภาพบรรยากาศอันสนุกสนานแล้วหันมาเจาะหน้าตาของอาหารหรือนาฬิการุ่นใหม่ที่เค้าใส่มาวันนี้ แต่ทำไม่ได้เพราะมีข้อจำกัดของเลนส์
เมื่อขี้เกียจเปลี่ยนเลนส์คุณก็จะถ่ายไปทั้งอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวไปครอปเอาก็ได้ ทั้งที่ในใจลึกๆ แล้วคุณอยากเข้าใกล้ได้ตั้งแต่ตอนลั่นชัตเตอร์แล้วต่างหาก พอนานวันเข้าคุณก็เลิกเพราะมันให้ผลที่ไม่สาแก่ใจนัก เปลี่ยนไปใช้มือถือนั่นแหละเพราะมันเข้าใกล้ได้ ทั้งที่คุณจะพบในหลายๆ ครั้งว่ามันเข้าใกล้ได้ก็จริงแต่การโฟกัสนั้นพลาดไปจากจุดที่ควรจะเป็น ที่แย่ก็คือมารู้ทีหลังและมันดันเป็นชอตสำคัญที่คุณต้องใช้งานเสียด้วย
ดูเหมือนว่าค่ายเลนส์นี้จะให้ความสำคัญกับเรื่องนั้น เพราะผมสังเกตว่านับตั้งแต่การเปลี่ยนหน้าตาครั้งใหญ่แบบใหม่ทั้งหมด เลนส์แทบทุกรุ่นที่ออกวางตลาดจะต้องมีคุณสมบัติหนึ่งติดมาด้วย นั่นก็คือ “ระยะโฟกัสใกล้สุด” ที่เข้าใกล้ได้กว่าชาวบ้านชาวช่องเขา โดยเฉพาะเลนส์ประเภทตัวเดียวเที่ยวรอบกาแล็คซี่ ซึ่งเป็นที่นิยมของสังคมยุคนี้เป็นพิเศษ
ถ้าทำไม่ได้เค้าจะมีการหักเงินเดือนคนออกแบบเลนส์หรือเปล่าผมก็ไม่ทราบได้ แต่เลนส์แทบทุกรุ่นที่ออกมาก็เป็นแบบนั้นจริง ต่อให้เป็นเลนส์ยาวซูมไปถึงดาวนาเม็กก็ยังอุตส่าห์ถ่ายใกล้ได้เยอะกว่าคู่แข่งซะอีก เชื่อเค้าเลย
ในระหว่างการเดินทางและถ่ายภาพอย่างเพลิดเพลินนั้นคุณจะไม่อยากเปลี่ยนเลนส์เข้าๆ ออกๆ หรือพกเลนส์ไปให้หลังแอ่นหลายตัวหรอก แถมล่อตาล่อใจโจรดีนักเลย ซึ่งผมก็เป็นแบบนั้นแหละ
ยิ่งครั้งไหนที่อยากเดินตัวปลิวสบายๆ แต่ภาพถ่ายควรจะต้องหวังผลได้ ผมก็จะติดเลนส์ซูมที่ครอบคลุมระยะสักนิด และก็เลนส์เดี่ยวไวแสงที่เข้าใกล้ได้หน่อยอีกตัวนึงเผื่อเจาะหน้าตาของอาหาร ขนม หรือรายละเอียดจุดเล็กจุดน้อยเบี้ยใบ้รายทางไป แต่แย่หน่อยตรงที่ถึงจะละลายหลังได้ดีแต่มันมักจะเข้าใกล้ไม่ได้มากสักเท่าไหร่ และหลายครั้งก็แอบรำคาญกระเป๋าห้อยเอวเหมือนกันถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก
จะติดเลนส์มาโครไปด้วยก็อย่างที่บอกว่าบางทีก็ไม่ได้หวังผลขนาดนั้น และก็ขี้เกียจต่อการเปลี่ยนเลนส์เข้าออกให้ฝุ่นเข้าไปนอนเล่นบนเซนเซอร์รับภาพให้เซ็งอีก แถมยังต้องแบกหามกันไปให้วุ่นวาย
ดังนั้นแนวทางของเลนส์ค่ายนี้จึงเข้าทางใครหลายคนรวมทั้งตัวผมเองด้วยในเรื่องนี้ เพราะสามารถพกเลนส์เพียงตัวเดียวติดกล้องไปก็จบ ไม่ว่าจะเป็นมุมกว้าง, เทเลช่วงต้น และการเข้าใกล้ได้ในระดับน่าพอใจ เพียงพอต่อการใช้งานในวันท่องเที่ยวหรือในชีวิตประจำวันได้สบาย
หรือจะเป็นระดับอาชีพ? ก็อาจจะมีบางวันที่คุณถ่ายงานพิธีอยู่ จากนั้นอาจจะหันไปเห็นรายละเอียดจุดเล็กจุดน้อยที่ควรค่าต่อการนำมาโชว์ในอัลบั้ม อุปสรรคสำคัญของคุณก็คือการต้องใช้เวลาในการเปลี่ยนเลนส์เข้าออกจนอาจจะทำให้พลาดโอกาสสำคัญไปอย่างไม่น่าให้อภัย และเมื่อคุณเมินมันไปก็อาจจะพลาดรายละเอียดสำคัญไปอีกเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คุณจะเห็นบางคนสะพายกล้องมากกว่าสอง…โปรดจ่ายค่าแรงอย่างเห็นใจด้วย
คงจะดีถ้าคุณสามารถหันกลับไปกลับมาเพื่อเก็บทั้งสองโมเมนท์ที่ต่างกันได้ด้วยเลนส์ตัวเดียวกัน
วันนั้นอาจจะยังมาไม่ถึงหากคุณยังสนุกสนานกับรสชาติของการเปลี่ยนเลนส์เข้าออกหรือหิ้วกล้องสองบอดี้พร้อมเลนส์แปดตัว(สาหัส!) ซึ่งผมก็ต้องยินดีด้วยเพราะครั้งนึงผมก็สนุกสนานกับรสชาตินั้นเช่นกัน ถึงวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่บ้างในบางโอกาสบางอารมณ์ แต่จะดีมากถ้าวันไหนจบได้ด้วยกล้องตัวเลนส์ตัวเดินปลิวๆ บันเทิงใจ
อารมณ์กล้องตัวเลนส์ตัวต้องเกิดขึ้นจนได้ คล้ายกับที่วันนึงคุณจะพบว่าต้องยื่นออกไปตั้งไกลจึงจะมองเห็นตัวหนังสือบนมือถือได้ชัดเจน
เชื่อเถอะไอ้เสือ…ไม่ช้าก็เร็ววันนั้นต้องมาถึงแน่
FUJIFILM X-T4 • TAMRON 17-70mm F/2.8 Di III-A VC RXD B070X • F/2.8 • 1/80 sec • ISO 640